I
Non lembro máis que vagas cousas invisibles
para min sempre as máis prezadas e familiares.
A luz cincenta dun mar sen barcos
se levara os últimos escollos
e o pouco de min que quedaba.
Vagas cousas invisibles e lonxanas
aquelas máis tristes e belas, cousas de sempre
que xamais pensara nas poder perder.
Mais os dados foran botados, as contas pechas
e tódolos soños, podres como cortizas,
aboiaban nas crebas ó longo do naufraxio.
Case nada para soster entre as mans,
nengún timón ou remo, nengunha xerra
nengún coitelo para cortar as redes.
Case nada máis, só frondes e sombras
só frondes tralo mar e o meu folgo,
tralo meu folgo e o sol do noroeste
e algún ferragacho do mundo que se foi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario