As Parcas de Goya (as tres mouras)

 

Entre as pinturas máis enigmáticas de Goya como son as pinturas pretas da Quinta do Xordo, As Parcas ten varios erros de análise da tríada mitolóxica que imos explicar, e que afectan tanto á identidade das mouras como ós elementos cós que se vencellan (roca - Cloto, tecido - Laquesis, tesoiras - Atropos).

Flotando sobre a terra, no centro da composición e nun segundo plano, Cloto (non Laquesis) sostén unha roca portátil de dedo, confundida inexplicablemente cun espello ou cunha lupa pola crítica. Semella que está a mirar o destino a través dela. Á esquerda, Laquesis (non Cloto) sostén un neniño (non é un boneco) e lle amosa o mundo. A minúscula criatura que acaba de chegar tende as súas mans, anhelante, hacia a natureza que se lle presenta. Vai envolto nun lenzo branco tecido pola parca, que se enrosca polo brazo desta, dá un par de voltas polo seu torso e pasa por diante de Cloto ata unirse có corpo do primeiro plano, que está a esperar a súa inevitable morte: é o mesmo neniño xa adulto, que non mira a paisaxe ilusionado, senón a nós, resignado. O lenzo branco é o tecido que conecta os dous momentos da vida, nacemento e morte, infancia e senectud. Á destra, Atropos, dándonos a espalda, espera o momento de cortalo coas tesoiras coas que se representa sempre a esta personaxe mitolóxica.

Así transcorre a existencia, captada nun só instante polo pintor. Sendo cecais o máis notable o cambio que se opera na dirección da mirada e na posición das mans do ser humano nos dous momentos esencias da súa vida: o feito de que ó final a atención da figura humana vaia dirixida a nós con amargura, e de que as súas mans xa non procuran alcanzar o mundo, senón que se ocultan trala espalda dando a impresión de estar anoadas. Trátase dunha valoración xeral da existencia humana chea de pesimismo que seguramente reflicte os sentimentos do propio pintor sobre a vida.