O bosque xordo: límites entre a civilización e o territorio máxico

O territorio máxico existe; aínda está aquí. Non é unha ficción do imaxinario lendario do folklore e os mitos. Cada vez é máis exiguo, cada vez redúcese máis, pero aínda resiste. Identifícase fundamentalmente por unha cualidade relacionada co sentido do ouvido: non escoitarse nel ruídos ou sons da civilización, ruídos de orixe antrópica, vencellados ás actividades económicas que realizan os seres humáns na natureza. E diredes, "boh! iso é simplemente un territorio alonxado de núcleos de poboación". Pois non, ou non só.

Descubrimos o territorio máxico de casualidade, unindo tres datos que fomos coñecendo ó longo do tempo.

1. Os conxuros contra as tormentas, nos que o oficiante adoita increpar ó nubeiro para que marche cara un lugar "donde galo non cantaba, nin páxaro chiava nin boi brullaba" (A Lama - Pontevedra), "donde nu oigas el gallo cantar, ni el buey manso reburdiar, ni las campanas tocar" (1). O conxuro contra a tormenta máis antigo que conservamos é a formula incantamenti da pizarra de Carrio (Asturias) do século IX, escrita en latín con caracteres visigóticos, da que fornecemos a parte que nos interesa agora, dirixida a afunguentar as nubes para que "per montes uada et reuertam ubi neque galus canta neque galina cacena, ubi neque arator est neque seminator semina, ubi neque nula nomina resona" (ed. de Isabel Velázquez Soriano, Las pizarras visigodas, 2004, pizarra nº 104). O conxuro de Carrio ven sendo en liñas xerais como os demáis que imos ver por exemplo en Rumanía, pero contén unha frase ben impactante, case bíblica, "onde ningunha palabra soa", relativa á cualidade humana máis distintiva, que é a nosa capacidade de falar, e nomear o mundo. Nese territorio mítico e máxico nunca se escoita falar, ou é un espazo-tempo no que as cousas aínda non teñen nome?

2. Nos "Procesos de fe de brujas" (Archivo Histórico Nacional, INQUISICIÓN,1679,Exp.2) de principios do século XVII a primeira pregunta que se lles facía os encausados era se "estando allá [nas xuntas ou aquelarres] o yendo o viniendo [deles] oían reloj, campanas, perros o gallos del lugar más cercano". Se a xuntanza de bruxas fora certa as respostas serían negativas, non se terían escoitado eses sons durante a celebración do sabbat.

3. No "bosque xordo" (M. Eliade, "Il culto della mandragora in Romania", 1975), onde non se escoitaba o galo cantar, era onde as mulleres de Rumanía recollían a planta chamada mătrăguna (cecais a beladona) para facer os seus esconxuros amorosos. Vasile Bogrea ten estudado as fórmulas dos exorcismos en Rumanía, tan semellantes ás nosas, e nas que se conservan datos que indican a realización de tarefas gandeiras, agrícolas e a existencia de fogares ("O străveche formulă de exorcism în descântecele noastre", Dacoromania, 1926). Os conxuros rumanos afunguentaban o mal cara lugares

unde cocoșii negri nu cântă

vaca neagră nu rage

rădăcină nu se trage

foc nu se face

(onde o galo negro non canta, a vaca negra non muxe, a raíz non prende, e non se fai lume)

unde câne nu latră

(onde can non ladra)

As xuntas de bruxas e a recollida da beladona tiñan que se facer no territorio máxico do bosque xordo, marcado e delimitado polo feito de non se escoitar nel sons vencellados á actividade humana. Nesta distinción entre territorio humanizado - non humanizado percíbese a cualidade máxica do territorio non antropizado, que xurde ó considerar as actividades que tiñan lugar nel (celebración do sabbat ou aquelarre, recollida de plantas para esconxuros). Tamén a tormenta ou o nubeiro botábanse fora, mediante os recitados, ó lugar de onde procedían, a ese mundo máxico (non humano) dos espíritus e demos, que segundo a crenza popular creaban os temporais.

________________________________

*Agradezo a María Alonso Echanove a referencia ó artigo de Mircea Eliade, e a Ana Piñeiro a posible identificación da planta chamada mătrăguna en Rumanía coa beladona, que nas versións española e italiana do traballo de Eliade traducen como mandrágora.

(1) Conxuro asturiano tomado do estudo de Jesús Suárez López, Fórmulas mágicas de la tradición oral asturiana. Invocaciones, ensalmos y conjuros, 2016, px. 187 e ss. "Conjuros meteorológicos".