Castro de Beleicón (Ferrol)

Na nosa opinión, o topónimo seguramente sexa un nomen possessoris, máis exactamente, un antropónimo derivado de Vellicus (cfr. o composto Endovellicus, formado polo céltico vailos, "lobo") mediante sufixo -oni (en caso xenitivo de posesión). Segundo Bascuas, o Beleicón de Ferrol xa se documenta na Idade Media como "Vileicon" (ano 1087). Dita terminación ás veces evolúe cara -ón, e outras a -oi ("Ulla, Veleia y otros derivados de la raíz céltica *wel- "hacer girar", Veleia, nº 17, 2000).

O poboado fortificado da Idade do Ferro ubícase preto da estrada de Catabois e a continuación do castro de Santa Mariña, no lugar de Beleicón. Non está aínda inventariado no Visor PBA, pero sí aparece marcado no de aproveitamentos forestais. O relevo e a configuración da croa, que aínda se conserva íntegramente, e a toponimia do lugar, indican claramente a súa condición de castro: a vía que conduce á croa aínda ten o nome de Camiño dos Castros, e as outras dúas que o arrodean gardan a memoria das defensas e da súa situación prominente sobre o terreo (Camiño do Paredón e O Petouto).

A estrada de Catabois amósase, pois, como unha antiga vía de comunicación natural en torno a que se ubicaron os poboados prehistóricos para se aproveitar dos beneficios económicos e comerciais que conlevaba a situación inmediata a unha vía de tránsito.