Como masculino analóxico de pedra < latín petram, cecais con valor despectivo ou aludindo ó menor tamaño fronte ó femenino Pedra, os Pedros toponímicos indican fitos de pedra, como marcos ("et ad marcum vocitatum Pedro de Ouca maa" - Meira, 1232), croas como unha das do castro de Castro (Santa María - Narón), chamada Pregordo (< Perogordo = "pedro grande, avultado"), ou mámoas, como a de Pedro Monteiro en Xermade (sobre Castrorramil), facendo límite coa parroquia veciña de Piñeiro.
O Pregordo de Castro - Narón.
Mámoa de Pedro Monteiro ou de Mazandoi.
Este último arqueotopónimo indica ademáis que o túmulo megalítico contiña cámara, tapada cunha pedra cobertoira ven visible, de aí o de levar Pedro o calificativo Monteiro, porque dito "pedro" estaría dacabalo (encabalgado, cabaleiro) sobre os chantos da cámara funeraria.
No Catastro de Ensenada (meados do século XVIII) descríbense os límites pasando por dita mámoa: "de allí se va a una modia nombrada de Mejacán, de allí se va a un marco de seijo que se halla en una modia nombrada de Permonteiro, de allí se va a un mojón de piedras de seijos blancos nombrado A Cruz da Vella..."
No hay comentarios:
Publicar un comentario