I
Non lembro máis que vagas cousas invisibles
para min sempre as máis prezadas e familiares.
A luz cincenta dun mar sen barcos
se levara os últimos escollos
e o pouco de min que quedaba.
Vagas cousas invisibles e lonxanas
aquelas máis tristes e belas, cousas de sempre
que xamais pensara nas poder perder.
Mais os dados foran botados, as contas pechas
e tódolos soños, podres como cortizas,
aboiaban nas crebas ó longo do naufraxio.
Case nada para soster entre as mans,
nengún timón ou remo, nengunha xerra
nengún coitelo para cortar as redes.
Case nada máis, só frondes e sombras
só frondes tralo mar e o meu folgo,
tralo meu folgo e o sol do noroeste
e algún ferragacho do mundo que se foi.
(C) Dolores González de la Peña.
II
Así cambiou, rapidamente, a miña vida
dende o día no que, asinado o meu pacto co silencio,
decidín desafiar solitario
a parodia dun mundo sen amenceres
e convertinme nunha voz imaxinaria
sen tempo, sen mudamento,
para recoller as frondes, unha a unha,
con xestos cada vez máis meticulosos
no alcatrán pegañento dos fracasos.
Dende entón, só vagas cousas invisibles
me salvaron dos estraños ollos desorbitados
das criaturas mariñas brancas de sal
que imitan herbas e raíces.
Dende que fun dobregado nesta derrota
as vagas cousas invisibles parecían dicirme
"isto é o que queda de ti; ninguén se entremeta".
(C) Urbano Lugrís.
No hay comentarios:
Publicar un comentario