Na nosa opinión, o topónimo seguramente sexa un nomen possessoris, máis exactamente, un antropónimo derivado de Vellicus (cfr. o composto Endovellicus, formado polo céltico vailos, "lobo") mediante sufixo -oni (en caso xenitivo de posesión). Segundo Bascuas, o Beleicón de Ferrol xa se documenta na Idade Media como "Vileicon" (ano 1087). Dita terminación ás veces evolúe cara -ón, e outras a -oi ("Ulla, Veleia y otros derivados de la raíz céltica *wel- "hacer girar", Veleia, nº 17, 2000).
O poboado fortificado da Idade do Ferro ubícase preto da estrada de Catabois e a continuación do castro de Santa Mariña, no lugar de Beleicón. Non está aínda inventariado no Visor PBA, pero sí aparece marcado no de aproveitamentos forestais. O relevo e a configuración da croa, que aínda se conserva íntegramente, e a toponimia do lugar, indican claramente a súa condición de castro: a vía que conduce á croa aínda ten o nome de Camiño dos Castros, e as outras dúas que o arrodean gardan a memoria das defensas e da súa situación prominente sobre o terreo (Camiño do Paredón e O Petouto).
A estrada de Catabois amósase, pois, como unha antiga vía de comunicación natural en torno a que se ubicaron os poboados prehistóricos para se aproveitar dos beneficios económicos e comerciais que conlevaba a situación inmediata a unha vía de tránsito.
2 comentarios:
Velico e Endovelico normalmente os relacionam etimologicamente com o céltico wailos "lobo", velico seria o "lobuno" e Endo seria um aumentativo pelo que seria "o Muito Lobuno", curiosamente a parte do caso Português do santuário de Endovélico também aparece outro testemunho de este deus (não recordo se com a mesma forma o com Velico) cerca do castro do Raso de Candeleda (Ávila) em um lugar que atualmente se chama "Postoloboso" (apareceram as inscrições reaproveitadas em uma ermida medieval)
Moitas grazas Archeoten!
Publicar un comentario